Babcia Zina mieszkała z rodziną swojej wnuczki Antoniny w swoim trzypokojowym mieszkaniu. Wcześniej mieszkała tam ze swoim mężem Ionem, z którym nie miała dzieci. Wiedli spokojne życie aż do tragicznej śmierci Iona – pewnego dnia poszedł po chleb i już nie wrócił.
Upadł na ulicę, a ludzie nie zwracali uwagi na leżącego starca, dopóki młoda kobieta, Antonina, nie podeszła do niego i nie wezwała karetki. Chociaż ekipa ratunkowa przybyła szybko, Iona nie udało się uratować. Babcia Zina dowiedziała się o tym zdarzeniu później i ogarnął ją głęboki smutek. Antonina często ją odwiedzała, gdyż ona również czuła się bardzo samotna. Kiedy Zinaida Anatolijewna dowiedziała się, że Antonina i jej rodzina mieszkają w wynajętym mieszkaniu, zaproponowała im, aby przeprowadzili się do jej przestronnego apartamentu. Dzięki temu nie byłaby już sama. Chociaż Antonina początkowo odmówiła, bojąc się niezadowolenia krewnych, ostatecznie zgodziła się, gdy dowiedziała się, że jej babcia nie miała innej rodziny. Wspólne mieszkanie było przyjemniejsze i praktyczniejsze niż płacenie czynszu, a Antonina pokrywała koszty mediów.
Na początku babcia Zina pomagała w przygotowywaniu obiadu i spędzała czas z dwoma synami Antoniny, którzy uwielbiali odrabiać zadania domowe i słuchać opowieści babci. Jednak mąż Antoniny zaczął obawiać się odpowiedzialności związanej z opieką nad starszą osobą i zasugerował umieszczenie babci Ziny w domu opieki. Kiedy babcia podsłuchała tę rozmowę, zamknęła się w swoim pokoju i przez kilka dni nie wychodziła. Chociaż Antonina ją przeprosiła, jej mąż nie zrobił tego samego, a stosunki rodziny z babcią Ziną uległy pogorszeniu. Chociaż chłopcy nadal ją odwiedzali i odrabiali z nią prace domowe, babcia nie zasiadała już z rodziną do obiadu. Mimo konfliktu wspólne życie pozwoliło babci odłożyć część emerytury – wystarczająco dużo na lekarstwa i drobne oszczędności. W ciągu ostatniego roku stan zdrowia Ziny znacznie się pogorszył. Była widocznie wychudzona i mogła chodzić tylko o lasce. Jej powłóczenie nogami irytowało męża Antoniny, ale nigdy więcej nie wspomniał o domu opieki. Zrozumiał, jak bardzo jego dzieci kochały babcię i jak ważna ona była dla nich. Mimo to Zinaida Anatoliewna nadal go drażniła i czasami nie miał ochoty wracać do domu. Pewnego dnia Antonina zauważyła, że w pokoju babci jest cicho. Gdy spojrzała, zobaczyła, że Zinaida Anatolijewna nie żyje. Na pogrzebie, podczas przeglądania swoich rzeczy, w szufladzie znaleźli cztery koperty. Na każdej kopercie znajdowało się imię: jedna dla Antoniny, jedna dla jej męża i po jednej dla ich dwóch synów.
W każdej kopercie znajdowała się część miesięcznych oszczędności emerytalnych, podzielona równo. Mąż Antoniny był głęboko wzruszony i zdał sobie sprawę, jak bardzo kochała go jego babcia i jak bardzo troszczyła się o każde z nich. Znaleźli również testament, w którym Zinaida Anatolijewna zapisała cały swój majątek Antoninie. To wydarzenie uświadomiło jej, jak krótkie jest życie i jak ważne jest, aby cieszyć się czasem spędzonym z bliskimi. Od tego czasu rodzina stała się sobie bliższa i częściej się ze sobą komunikuje. Chłopcy opowiadają teraz rodzicom o swoich przeżyciach w szkole i obawach – czego wcześniej nie robili. Jeśli spodobała Ci się ta historia, nie zapomnij podzielić się nią ze znajomymi! Razem możemy przekazywać emocje i inspiracje.
