Jesienny wiatr przeszywał powietrze, zimny deszcz spadał małymi kroplami. Ludzie, którzy przyszli na cmentarz, aby pożegnać zmarłego, drżeli ze strachu, owijali się szalikami i kołnierzami. Każdy miał jedno życzenie: żeby to się szybko skończyło.
Tylko matka pozostała przy trumnie, nie zwracając uwagi na zimno ani deszcz. Ból rozdzierał ją od środka. Wydawało się, że jego serce pęknie z rozpaczy.
Łzy spływały po jej zapadniętych, szarych policzkach i mieszały się z kroplami deszczu. Od czasu do czasu dotykała twarzy mokrą chusteczką i patrzyła tylko w jedyny punkt przed sobą – zamknięte wieko trumny. W jej wnętrzu był jej mały chłopiec, jej jedyne dziecko, sens jej życia.
I nie mogła go zobaczyć po raz ostatni. Nie mogła całować jego zamkniętych oczu, czoła ani policzków, nie mogła głaskać jego dłoni ani ramion. Nie mogła nic zrobić.
Trumna była szczelnie zamknięta. Powiedziano mu, że tak trzeba zrobić i że tak będzie lepiej. Ale czy teraz jest naprawdę lepiej? Życie się skończyło.
Obok matki stała inna kobieta, młoda i piękna. Ku zaskoczeniu wszystkich, jego żałobny strój leżał na nim idealnie i podkreślał delikatne rysy jego twarzy, a także pewną arystokratyczną bladość. Czasami kobieta ocierała łzy delikatnymi palcami i wzdychała głęboko.
A jednak nie spojrzała na trumnę. Jej wzrok był utkwiony w szarym niebie, a lekko opuchnięte usta szeptały coś bezgłośnie. Prawdopodobnie słowa pożegnania.
Ludzie szemrali i zastanawiali się, jak to możliwe, że tak piękna kobieta została wdową w tak młodym wieku i jak bardzo jest to niesprawiedliwe. I natychmiast ogłoszono, że nadszedł czas, aby zakończyć ceremonię, ponieważ matka, Tanya, znalazła się w niebezpieczeństwie, że zemdleje i wpadnie do grobu razem ze swoim synem. Ale Tatiana nic nie słyszała, nic nie widziała.
Ona pamiętała. Obrazy z jej przeszłości przelatywały mu przez głowę niczym kalejdoskop. Nie czuła ani zimnego deszczu, ani wiatru, pozostały tylko ból i wspomnienia.
Miała zaledwie 20 lat. Pobiegła do Andrzeja, żeby mu powiedzieć, że będą mieli dziecko, radosna i szczęśliwa. Była wczesna wiosna, pod jego stopami tworzyły się kałuże, a słońce tańczyło w blaskach.
Tanya zamknęła oczy i się uśmiechnęła. No i opowiedziała wszystko swojemu ukochanemu, on wziął ją w ramiona i razem pobiegli do urzędu stanu cywilnego, aby złożyć wniosek. Nie mogło być inaczej, bo Andriej tak bardzo ją kochał.
Ale to inna dziewczyna otworzyła mu drzwi do mieszkania, ubrana w koszulkę Andrieja. Tanya nic nie powiedziała i odsunęła się. Andriej pojawił się za dziewczyną i uśmiechnął się do niej szyderczo.
Dziewczyna uśmiechnęła się pogardliwie i spojrzała na Tanię. Nie wiedziała już, jak udało jej się uciec. Obudziła się w akademiku.
Dziewczyny otoczyły ją, pocieszyły i powiedziały, że Andriej wróci, by przeprosić. Ale on nie wrócił. Później dowiedziała się, że Andriej poślubił tę dziewczynę.
Tanja wróciła do domu, do swojej matki. Tam narodził się jego Sacha, jego małe słońce, jego światło. Tanya była bardzo wdzięczna swojej matce za wsparcie i za to, że nie odrzuciła jej, mimo osądów innych.
Ponieważ było wstydem, że jego córka zaszła w ciążę zanim ukończyła studia i zrezygnowała ze studiów. Jednak jego matka, silna kobieta, wiedziała, jak uciszyć plotki. Ludzie, gdy ją widzieli, zwracali się do niej „ty”, ponieważ Maria Stepanowną nie była byle kim, była przewodniczącą rady miejskiej.
Ona sama, młoda wdowa, wiedziała, jak ciężkie może być życie, ale zawsze wspierała swoją córkę i mówiła jej, że ona nadal znajdzie szczęście. Ale czego jeszcze mogła potrzebować Tanya, skoro miała już wszystko, czego pragnęła: swojego małego chłopca, sens swojego życia? Później, gdy Sacha był starszy i poszedł do przedszkola, Tanya dokończyła edukację i zaczęła pracować w szkole.
Z czasem mieszkańcy wioski zdali sobie sprawę, że Tanya nie była jedną z tych lekkomyślnych dziewcząt. Poważna, inteligentna, dobra matka, po prostu popełniła błąd. Nic się nie stało.
Stało się. Wielu dobrych mężczyzn przychodziło prosić o jej rękę, lecz Tanya nie przyjęła żadnego. Bo kto chciałby mieć takie dzieci? Była pewna, że nikt.
Bała się, że obcy mężczyzna zrobi krzywdę jej dziecku. Nie, nie było warto…
