Poślubiliśmy się nie z miłości, a raczej z kalkulacji. Ona pochodziła z poważanej rodziny, a ja byłem człowiekiem z majątkiem. Nasze spotkanie było przypadkowe, a po kilku randkach zdecydowaliśmy się połączyć nasze losy.
Miesiąc po naszym poznaniu poprosiłem ją o rękę, a ona się zgodziła. Tak rozpoczęło się nasze wspólne życie, które trwa już ponad osiemnaście lat.
Mamy dwoje wspaniałych dzieci — córkę i syna. Z biegiem lat staliśmy się sobie coraz bliżsi. Moja żona stała się dla mnie najdroższą osobą. Miłość między nami oczywiście istnieje, ale nie przypomina tej romantyki, którą pokazują filmy.
Obchodziliśmy się bez kwiatów, wyznań i niespodzianek. Nie było to nam potrzebne, ponieważ byliśmy szczęśliwi w naszym cichym i stabilnym świecie.
Pewnego dnia, wracając do domu z pracy, byłem świadkiem sceny przed sklepem. Przed witryną stała młoda para. Dziewczyna z łzami w oczach błagała chłopaka, żeby kupił jej piękną sukienkę.
— Zobacz, jaka jest cudowna! Zawsze marzyłam o takiej! Dziś są moje urodziny! — mówiła. Sukienka rzeczywiście była przepiękna.
Ta scena sprawiła, że zaczęło mi się coś w głowie układać. Był to dzień naszej rocznicy, i nagle uświadomiłem sobie, że przez te wszystkie lata nigdy jej nie dałem prezentu. I wtedy postanowiłem to naprawić i zrobić coś wyjątkowego.
Zajrzałem do sklepu z odzieżą damską i zobaczyłem ją — czerwoną sukienkę. Przypomniała mi, jak moja żona wyglądała kiedyś w podobnym ubraniu. Była nieodparcie piękna. Sukienka nie była tania, ale pomyślałem: „Ona na to zasługuje”.
Jednak reakcja żony była dla mnie całkowitą niespodzianką. Kiedy wróciłem do domu i wręczyłem jej prezent, zobaczyłem, jak jej oczy napełniają się łzami. Uśmiechała się, śmiała i płakała jednocześnie. W tej chwili zrozumiałem, jak wiele dla niej znaczą takie proste, ale szczere gesty.
Czasami nawet najmniejszy gest, wykonany od serca, może znaczyć więcej niż tysiące słów.
