Mój ojciec zmarł gdy miałem zaledwie 5 lat. Był dla mnie wszystkim, ale jego śmierć pozostawiła pustkę w moim życiu, której nic nie mogło zapełnić.
Kilka miesięcy później moja matka poznała innego mężczyznę. Nowy mąż mojej matki był okrutny i nie do zniesienia. Pamiętam jego obelgi i docinki. Nie było końca tym strasznym dniom, w których każde niezadowolone spojrzenie, każde niedokończone „zadanie domowe” było dla niego pretekstem do złości. Niestety, moja matka zawsze stawała po stronie mojego ojczyma. Kiedy skończyłem szkołę, myślałem tylko o tym, jak uciec z tego domu.
Następnie zapisałem się do szkoły technicznej w moim rodzinnym mieście. Kiedy zamieszkałem w akademiku, w końcu mogłem zaznać odrobiny wolności. Pracowałam, studiowałam, walczyłam o swoje miejsce na tym świecie. Aż pewnego dnia, w dniu moich urodzin, zadzwoniła do mnie moja mama. Zaprosiła mnie na kolację i powiedziała, że ma dla mnie niespodziankę. Ale zamiast świętować, wręczyła mi papiery. „Podpisz” – poprosiła mnie. Był to dokument potwierdzający, że mój ojciec zostawił mi dom. Chcieli, żebym przekazał dom mojemu ojczymowi.
We mnie zrodziło się poczucie sprawiedliwości i bólu z powodu wszystkich tych lat upokorzenia. Właśnie wyrzuciłem ją z domu. Teraz odbudowuję swoje życie, odzyskując wszystko, co straciłam.
