Mój mąż od dawna marzył o posiadaniu trzeciego dziecka. Nie jesteśmy już młodzi — ja mam 39 lat, a on 41. Długo się opierałam, ale po jego obietnicach, że pomoże mi przy dziecku i że zawsze będzie przy mnie, w końcu się zgodziłam. Jednak gdy tylko wypisano nas ze szpitala, mój mąż przestał pomagać.
Wręcz przeciwnie, ciągle narzekał, że źle wyglądam i że w domu panuje bałagan. Pewnego dnia znalazłem dokumenty, które przede mną ukrył. Po przeczytaniu tego, co tam było, mój świat się zawalił. Nie spodziewałem się z jego strony takiej zdrady. Co mam zrobić, jak mam dalej żyć?
Mój mąż zawsze marzył o trzecim dziecku. Nie jesteśmy już młodzi — ja mam 39 lat, a on 41. Długo się opierałam, bo wiedziałam, że nie poradzę sobie z trójką dzieci, zwłaszcza po trudnościach, jakie miałam z dwójką pierwszych. Ale on powtarzał, że mi pomoże, że wszystko będzie inaczej i że będzie dla mnie wsparciem. W końcu zdecydowaliśmy się na trzecie dziecko. Ale jak tylko wypisano nas ze szpitala, od razu poczułem, że coś jest nie tak. Mój mąż przestał pomagać. Przez pierwsze kilka dni byłam jeszcze w transie z powodu nieprzespanych nocy i ciągłego zmęczenia, ale później presja stała się nie do zniesienia. Po narodzinach trzeciego dziecka mój mąż zdawał się zmieniać, a gdy przypadkiem znalazłam dokumenty, wszystko stało się jasne.
Moja córka źle się zachowywała, a ja ledwo mogłam ustać na nogach. Musiałam gotować, sprzątać i pomagać starszym dzieciom w odrabianiu lekcji. Mój mąż zdawał się nie istnieć. Zamiast obiecanej pomocy, narzekał tylko, że źle wyglądam, że w domu panuje bałagan i że jego pensja wystarcza zaledwie na najpotrzebniejsze rzeczy. Pewnego dnia, przeglądając swoje rzeczy, natknąłem się na dokumenty w starej szufladzie. Były tam znaczki z nazwiskiem mojego męża. Zacząłem nabierać podejrzeń. Gdy go o to zapytałem, zbył mnie i powiedział, że to dokumenty służbowe. Ale mu nie wierzyłem. Wieczorem podsłuchałam rozmowę telefoniczną mojego męża z jego bratem. Rozmawiali o czymś, co mnie zdenerwowało.
— Czy dokumenty są już gotowe? zapytał brat.
– Tak. Za dwa tygodnie mnie już tu nie będzie. Już tam czekają, odpowiedział mój mąż.
— A co z twoją żoną i dziećmi?
— Oni sami sobie pomogą. Wyślę im pieniądze, czego jeszcze chcesz? Jestem zmęczony, chcę zacząć nowe życie.
— Powiedziałeś jej?
– NIE. Dlaczego? Powiem jej, że wyjechałem służbowo. Ona będzie wiedziała, kiedy mnie już nie będzie.
Świat zdawał się stać w miejscu. Wszystko, co powiedział o rodzinie, wsparciu i opiece, było kłamstwem.
Nie wiem co robić. Złożyć pozew o rozwód? Porozmawiać z nim? Proszę o pomoc, nie wiem co robić.
