Nazywam się Amber, jestem prawnikiem korporacyjnym i matką. Nigdy nie przypuszczałam, że prosty rysunek wykonany kredkami przez moją siedmioletnią córkę Mię może zmienić wszystko w moim życiu. Wieczór rozpoczął się jak zwykle. Po długim dniu pracy pobiegłam przygotować kolację, wykąpać Mię i położyć ją spać. Kiedy sam sprzątałem jej rysunki, natrafiłem na ten obrazek. To był przykład szczęśliwej rodziny: trzy osoby trzymające się za ręce. Ale gdy przyjrzałem się bliżej, zdałem sobie sprawę, że kobieta na rysunku to nie ja. To była zupełnie inna kobieta w długiej sukni, a pod zdjęciem widniał podpis: „Nie mogę się doczekać, aż zostaniesz moją mamusią!” Zamarłam. Co to oznacza? Dlaczego Mia rysuje obcą kobietę, a nie mnie? Zaczęłam myśleć o Jacku, moim mężu od dziesięciu lat. Zawsze był przy mnie i mnie wspierał, ale to… To sprawiło, że zacząłem wątpić. W tym momencie zdałem sobie sprawę, że nie mogę czekać do rana, żeby rozwiązać tę zagadkę. Obudziłem Mię i pokazałem jej plan „Kochanie, możesz mi powiedzieć, co to jest?” zapytałam, próbując zachować spokój. Mia zarumieniła się, gdy zobaczyła rysunek Wzięła ją ode mnie i przycisnęła do swojej piersi. „Nie powinieneś tego znaleźć!” krzyknął. „Tata kazał mi je ukryć.” Moje serce zaczęło bić szybciej. Co słychać? Co ukrywa Jack? Po co wciąga w to Mię? Nie mogłem spać tej nocy Rano zapytałem Jacka o plan i trzymałem go w rękach. „Co to jest?” – zapytałem stanowczo. „Powiedziałeś Mii, żeby to ukryła?” Jack zbladł. Wyglądał na zdezorientowanego „To nie tak, jak myślisz” – powiedział, nerwowo pocierając głowę. „Pozwól, że wszystko ci wyjaśnię.” Walczyłam z narastającym gniewem, ale jednocześnie rosło moje zakłopotanie.
Wiesz, że masz pięć sekund, żeby powiedzieć mi prawdę – odpowiedziałem. Wziął głęboki oddech i powiedział: „Chodź ze mną. „Pokażę ci coś.” Zgodziłem się, ale byłem pełen wątpliwości. W drodze do szkoły rozmyślałem o wszystkim, co ten plan mógł mi wyjaśnić, ale na pewno nie byłem przygotowany na to, co miało mnie spotkać. W szkole Jack przedstawił mnie nauczycielce Mii, Clarze. Gdy wszedł, moje serce stanęło. Była po prostu niesamowita – miała długie, brązowe włosy, promienny uśmiech i niezwykle ciepłą aurę. Od razu zauważyłem, że była bardzo podobna do kobiety na rysunku. Mój strach tylko rósł. Ale Clara zaczęła tłumaczyć „Mia się martwi” – powiedział łagodnym głosem. „Ona czuje, że nie zwracasz na nią uwagi, że jesteś ciągle zajęty. Maluje te obrazy, aby wyrazić swoje uczucia”.
Dała mi wiele rysunków i w każdym z nich… była widoczna. Zamiast mnie. Mia pociągnęła Clarę Jeden z rysunków miał podpis: „Papa i Clara”. Nie mogłem się powstrzymać, żeby nie zadać pytania. „Czy spędzasz czas z moją córką poza szkołą?” – zapytałam, próbując stłumić falę emocji. „Tylko w szkole” – odpowiedziała Klara. „Czasami Mia zostaje, żeby pomóc w sprzątaniu. Powiedział, że czuje się, jakby cię tracił „Próbowałem ją pocieszyć, ale jeśli posunąłem się za daleko, przepraszam”. Moje serce zapadło się. Spojrzałem na Jacka. „Ty?” – zapytałem.
Wyglądał na winnego i zagubionego „Znalazłem ten plan w zeszłym tygodniu” – wyznał. „Powiedziałem Mii, że to nieprawda, że kochasz ją bardziej.” Ale nie chciałem sprawiać ci więcej bólu, więc poprosiłem ją, żeby to ukryła. Powinnam była ci powiedzieć – po prostu nie wiedziałam jak. Poczułam, jak gniew powoli ustępuje miejsca poczuciu winy. Nie miało to nic wspólnego ze zdradą ani przekraczaniem granic. Opowiadała o Mii, jej lękach i poczuciu samotności, kiedy ja byłam zajęta opieką nad matką. Tego wieczoru, siedząc z Mią przy misce lodów, zacząłem rozmowę. „Kochanie, wiem, że ostatnio mnie nie było przy tobie i bardzo mi przykro. Babcia potrzebuje pomocy, ale to nie znaczy, że nie chcę być z tobą. Jesteś moim życiem.
Mia spojrzała na mnie wielkimi oczami, a potem mocno mnie przytuliła. „Myślałam, że już mnie nie kochasz” – wyszeptała. Moje serce pękło. Przytuliłem ją mocno i powiedziałem: „Kocham cię bardziej niż cokolwiek innego na świecie i to się nigdy nie zmieni”. Od tamtej pory przeszedłem transformację. Zmniejszyłam liczbę godzin pracy i poprosiłam rodzeństwo, aby pomogli mi opiekować się matką. Zaczęłam organizować „wieczory z Mią”, podczas których wspólnie piekłyśmy ciasteczka, budowałyśmy zamki z zabawek lub po prostu chodziłyśmy na spacery. Rozmawiałem również z Klarą i podziękowałem jej za za wspieranie Mii w trudnych chwilach. „Stałeś się dla niej ważną osobą” – powiedziałem. „Zawsze będę ci wdzięczny”. Chociaż życie wciąż dalekie jest od ideału, stało się lepsze. Nauczyłam się prosić o pomoc i skupiać się na tym, co ważne. I za każdym razem, gdy Mia sięgnie po kredki, wiem, że zawsze będę przy niej. I będzie wiedziała, że zawsze jestem przy niej, bez względu na wszystko.
