To nie był zwykły ślub Moja teściowa, która w tym momencie stała obok nas, powiedziała: „Teraz jestem spokojna o mojego syna. Masz szczęście, synu, opiekuj się nią. Nikt nie będzie w stanie okazać takiej miłości. Egoistyczne.” Nie do końca rozumiałem, co miała na myśli w tamtym momencie, ale jej słowa wyryły się w moim sercu. Wszystko wydawało się takie proste i jasne Kochałam go i wydawało się, że przed nami jest już tylko szczęście. Ale z każdym mijającym rokiem stawało się dla mnie coraz bardziej oczywiste, że był on prawdziwym egoistą. Jego świat kręcił się wokół niego samego, jego ambicji i pragnień. Byliśmy razem, ale czasami czułam się, jakbym była tylko widzem w tym małżeństwie. Czułam się, jakbym była częścią jego życia, a jego uwaga poświęcona mi była raczej obowiązkiem niż szczerym pragnieniem. Był miły, lecz jego życzliwość nie wykraczała poza to, co było dla niego komfortowe. Minęło trochę czasu i teraz, po 20 latach, byłem w innym stanie. Choroba pożerała mnie powoli, ale nieubłaganie. Z każdym rokiem było coraz trudniej. Nie mogłam już poruszać się tak jak kiedyś i każdy dzień stał się walką z własnym ciałem. Kiedy choroba dopiero się zaczęła, mój mąż nie wiedział jeszcze, jak wszystko się rozwinie. Oboje mieliśmy nadzieję, że to będzie tylko chwilowe.
Najlepsze prezenty dla Twoich bliskich
Jednak z czasem, gdy moja mobilność stawała się coraz bardziej ograniczona i nie mogłam już wychodzić z domu bez pomocy, zrozumiał, że życie się zmienia i musi być przygotowany na wszystko. Czasami widziałam, jak zmieniała się jego twarz, gdy pomagał mi się poruszać, a czasami powstrzymywał łzy, gdy widział moje cierpienie. Nie był już egoistą, którym był kiedyś. Nauczył się dawać, nie oczekując niczego w zamian, i to była niesamowita przemiana. Stał się moimi oczami, uszami, rękami i stopami. Pomógł mi wstać z łóżka, nakarmił mnie, wspierał, gdy traciłam nadzieję. Przez niezliczone noce, kiedy miałam trudności z oddychaniem lub odczuwałam ból, siedział obok mnie, trzymał mnie za rękę, rozmawiał ze mną, pocieszał mnie.
Aż pewnego dnia, gdy nie mogłam już podnieść się z podłogi, on nie wytrzymał i zaczął płakać. Widziałam łzy spływające po jego policzkach, gdy płakał, bo zrozumiał, że stracił kobietę, która kiedyś była pełna siły i radości. Ale to nie był koniec. To był moment, w którym oboje zrozumieliśmy, że musimy walczyć, że nie możemy się poddać. Mój mąż nie tylko się mną opiekował, ale także szukał sposobów, aby ułatwić mi życie. Znalazł specjalistów, kupił sprzęt rehabilitacyjny i zrobił wszystko, co mógł, żeby pomóc mi wrócić do chociaż częściowej normalności.
Z każdym mijającym dniem czułam jego troskę, miłość i siłę, którą wkładał w nasze dni. I tak, po latach choroby, znów stanąłem na nogi. Powoli, z wysiłkiem, ale zrobiłam krok, potem drugi. To był cud – cud Jego miłości i Jego dzieła, cud naszej wiary w siebie nawzajem. Znów mogłem chodzić, choć nie tak jak wcześniej, ale krok po kroku czułem się znów jak człowiek. Wtedy zrozumiałem, że ten człowiek, którego wcześniej uważałem za egoistę, tak naprawdę zaczął walczyć nie tylko o swoje życie, ale i o nasze. Zmienił się i doświadczył miłości, która nie żądała niczego w zamian.
